11 Nën 2019 Lini një koment
te 2019, Poezi Etiketa:aida, bluemoon, dizdari, henablu, letersi, Poezi, poezi mbi dhembjen, shqip
Dhembja nuk eshte flamur
per t’ua valëvitur ne fytyre
njerezve e as dafine fitoresh:
e kamufluar
dhembja eshte shteg!
Nuk eshte thike
per t’u ngulur ne trupin e mikut
a dashurise:
gris perdet
e verberise.
Dhembja s’garanton te drejta,
as vende nderi,
po shkemb eshte
nga hidhesh ne thell ndryshe te panjohur.
Dhembja nuk është me e madhe
a me e vogel,
e as matet as peshohet.
dhembja dhemb
e kur e sheh ne sy,
t’i hap syte ty!
Shtator
© Aida Dizdari, 2019
11 Nën 2019 2 Koment
te Gabriele D'Annunzio, Perkthime Etiketa:aida, bluemoon, d'annunzio, dizdari, gabriele, henablu, la pioggia nel pineto shqip, perkthim, Poezi, poezi shqip, shiu ne pishnaje, shqip
nga Gabriele D’Annunzio
Hesht. Në të dalë
të pyllit s’dëgjoj
fjalë që thua
njeriu; po dëgjoj
fjalë më të reja
që flasin së largu
fletët dhe piklat
e shiut.
Dëgjo. Rigon
nga retë e shpërndara.
Rigon përmbi bruke
të njelmëta e të rreshkëta,
rigon përmbi pishat
luspore e gjëmbore
rigon mbi mërsinat
hyjnore,
mbi gjineshtrat lëbyrëse
me lulet në vile,
mbi dëllinjat e shpeshta
plot pemla erëdehëse,
rigon mbi fytyrat tona
pyjore,
rigon mbi duart tona
të zhveshëta,
mbi petkat tona
të lehta,
mbi mendimet e freskëta
që shpirti i çel
i përtrirë,
mbi përrallën e bukur
ku dje
kot shpresove, ku sot shpresoj kot,
moj Hermionë!
Dëgjon? Shiu bie
mbi gjelbërimin
vetmitar
me cakëllimë të gjatë
që ndërron nëpër erë
pas degëve me fletë,
më rrallë, më shpesh.
Vër vesh. Iu gjegj
së qarës, aria
e gjinkallës
që lotim i jugës
s’e tremb
as qiell i përhimë.
Dhe pisha
ka një zë, dhe mërsina,
zë tjetër, dhe dëllinja
tjetër prapë, instrumente
të ndryshta
nën gishta pa numër.
E zhytur ne jemi
në shpirtin
pyjor,
me jetë pemore
gjallojmë;
fytyra jote e dehur
është zbutur në shi
si gjethe,
në flokët e tu
një amësi
gjineshtrash të bardha,
o krijesë toke
qe emër ke
Hermionë.
Dëgjo, dëgjo. Akord
i përajërt gjinkallash
pak nga pak
po mek,
mbytet nga vaji
që rritet;
po një këngë që i përzihet
më e çjerrë
që ngrihet prej andej,
që nga hije e njomë e përtej.
Më i pakur, më i mekur
ngadalësohet, shuhet.
Një notë e vetme
dridhet ende, shuhet
ringjallet, e dridhet, e mpaket.
Nuk ndihet zë deti
as ndihet fëshfërimë
ndër bimë,
shiu i sermtë
që pastron,
shushurima që ndryshon
sipas bimësisë
më e rrallë, më shpeshtë.
Dëgjo.
Bija e erës
ka heshtur, po bijë e
lymores së larget,
bretkosa
këndon
në hijen më të thellë
kushedi ku, kushedi.
E rigon mbi qerpikët e tu
Hermionë!
Rigon mbi qerpikët e tu të zinj
sa duket sikur po qan
po nga gëzimi, e jo e bardhë
po gati prej bime:
duket nga lëvorja sikur del.
E gjithë jeta është te ne e freskët
erëmirë
zemra në gjoks është si pjeshkë
e pazënë,
mes qepallave sytë
janë si ama ndër barishtë,
dhëmbët në hoje
si bajame aguridhe.
E shkojmë shkurre më shkurre,
herë veç e herë tok
(fuqi e blertë egër na i lidh nyjet,
na kapet gjunjësh)
kushedi se ku, kushedi!
E rigon mbi fytyrat tona
pyjore,
rigon mbi duart tona
të zhveshëta,
mbi petkat tona
të lehta,
mbi mendimet e freskëta
që shpirti i çel
i përtrirë,
mbi përrallën e bukur
ku dje
kot shpresova, ku sot shpreson kot,
moj Hermionë!
Shqiperoi: Aida Dizdari, 2019
13 Dhj 2018 Lini një koment
te HouseofMarble, Poezi ne gjuhe te huaj, Te reja Etiketa:Aida Dizdari, bluemoon, hena blu, HouseofMarble, poetry, Poezi, poezi dashurie
© houseofmarble
Mbi urtesine
Do vesh per ty petka margaritaresh
qe c’te bjere prej dores tende
te jete dhurate per boten.
Nuk ka urti te hezitimi,
po te pritja e durimi
e fryrja si dallge
drejt pikes me te larte
e pastaj renia me vendosmeri
te hekurt.
Ndje!
Harroje paskthimin!
Do te te qeras me shurup trendafilesh
qe te mbushesh me hir e aroma
qe bukuri te behet cdo fjale e jotja.
Po ka urti pertej ekuilibrit!
E keshtu ka urrejtje
ne anen tjeter te dashurise,
e gaz ne fund te dhimbjes
e s’do kesh dot asnjeren,
po s’i pate te dyja.
Une ta mbaj doren
per te mos u shperhapur
si rruzuj
para kohe…
dhe ngurrimi im ndaj teje
eshte perkunder,
lutja e zjarrit
per fluturen.
24 Korrik
© Aida Dizdari, 2018
13 Dhj 2018 Lini një koment
te 2012, Poezi Etiketa:aida dizdari poezi, bluemoon, islam, letersi
ende s’kam mesuar
te jem e plote
e ky shkembim
me gjithe-c-eshte
vazhdimisht,
pambarimisht,
me tregon si jam.
Ne deshiren time per te udhetuar,
ka nje instikt prej pike
uji qe brenda degjon thirrjen
e oqeanit te madh e te heshtur…
…e mire jam ne uje te thelle,
po them,
sa e plote!
kur ne bote
te jem vec uje.
Nuk e mesova ende
te jem e plote
e kjo marrdhenie
me gjithe-c-eshte
vazhdimisht
e krejt pa fund
deshmon si s’dua…
6 Dhjetor
© Aida Dizdari, 2012
28 Tet 2018 Lini një koment
te 2010, Poezi Etiketa:Aida Dizdari, bluemoon, henablu, letersi, Poezi, poezi shqip
Tringellin si zilke shpesh e shpesh
ne friken tende prej harreses,
ne tmerrin prej qiellit tend bosh
e dijes se nje dite do te vdesesh.
Une jam prane teje pa tringellime
e tingujt e mi nuk kane heshtur kot.
Se bashku ne nje bote-etje levrijme,
ku ca shohin uje, e ca shohin lote.
22 Mars
© Aida Dizdari, 2010
Ej! 