Me vlojne sot
terbimi dhe qetesia…
Mberthimet e te dyjave jane te etheshme,
te frikshme…
Terbimi,
ky krimb
qe vjen duke u rritur,
qe zemren ma ka thare,
shpirtin ma ka sfilitur,
mendjen ma ka perpire
e çoroditur…
…me shkumezon,
si lume qe rrjedh rrembyer,
e me vlon,
duke me gurgulluar…
Pastaj bie ngadale…
e vjen qetesia,
ne pamje melhem per trazimet e mia.
Stuhia mbaron,
po zbret nje si vdekje tek une,
nje vale gjaku e ftohte me mbulon…
Ndjehem pafryme,
e pakallur,
gjakmpiksur,
thare e kalbur.
Perhumbur tek rri,
e shperndare,
brenda me hapet si hon,
dija per terbimin qe kam,
e qetesine qe me tmerron…
© Aida Dizdari, 2002
Ej! 